Ο αρχαιολόγος Marc Azéma και ο καλλιτέχνης Florent Rivère θεωρούν ότι οι ζωγράφοι της Λίθινης Εποχής (περίπου 30.000 χρόνια πριν) δημιουργούσαν τα σχέδιά τους στις σπηλιές με τέτοιο τρόπο ώστε να υπαινίσσονται κίνηση, σε ένα είδος πρωτόγονων ταινιών που ερχόταν στη ζωή καθώς το φως της φωτιάς τρεμόπαιζε στους τοίχους.
Με αυτό τον τρόπο οι δύο τους θεωρούν πως θα μπορούσε να εξηγηθεί το γιατί σε κάποιες σπηλαιογραφίες τα ζώα έχουν πολλαπλά κεφάλια ή άκρα.
Επιπλέον, πιστεύουν πως οι παλαιολιθικοί καλλιτέχνες επινόησαν την ιδέα του «θαυματροπίου» χιλιάδες χρόνια πριν από τους Βικτοριανούς του 1825.
Για όσους δεν το έχουν υπόψη τους, το θαυματρόπιο είναι μια κάρτα ή δίσκος που αναπαριστά δυο διαφορετικές εικόνες σε κάθε πλευρά του και που όταν περιστρέφεται δίνει στο μάτι την εντύπωση πως οι δύο ζωγραφιές ενώνονται σε μία (αν έχετε δει τον “Μύθο του Ακέφαλου Καβαλάρη” του Τιμ Μπάρτον, σίγουρα θα ξέρετε για τί ακριβώς μιλάμε).
Συγκεκριμένα, έχουν βρεθεί δίσκοι της παλαιολιθικής εποχής φτιαγμένοι από οστά, με σχεδιασμένες στις δύο πλευρές τους εικόνες του ίδιου ζώου σε διαφορετική στάση και μια τρύπα στη μέση.
Αυτό που βρήκαν οι ερευνητές ήταν ότι περνώντας ένα νήμα μέσα σε αυτή την τρύπα και τεντώνοντάς το σφιχτά, οι δίσκοι άρχιζαν να περιστρέφονται δημιουργώντας την ψευδαίσθηση της κίνησης του ζώου.
Συντάκτης άρθρου: Γιώργος Σαρηγιαννίδης
Ο Γιώργος Σαρηγιαννίδης είναι απόφοιτος του τμήματος Επικοινωνίας, Μέσων και Πολιτισμού του Παντείου και κάτοχος μεταπτυχιακού διπλώματος από το ίδιο τμήμα. Αυτή τη στιγμή εργάζεται ως freelancer σύμβουλος σε έργα διαδικτύου και intranets, με κύρια αντικείμενα την Αρχιτεκτονική της Πληροφορίας, την κατασκευή ιστοσελίδων και την διαχείριση περιεχομένου. Έχει ειδικευτεί στη μελέτη και τον αρχιτεκτονικό σχεδιασμό portals, intranets και δικτυακών εφαρμογών, ενώ στο παρελθόν έχει ασχοληθεί και με τη δημοσιογραφία.
